Κ.Βάρναλης Οι πόνοι της Παναγίας
Ποῦ νὰ σὲ κρύψω, γιόκα μου, νὰ μὴ σὲ φτάνουν οἱ κακοί;
Σὲ ποιὸ νησὶ τοῦ Ὠκεανοῦ, σὲ ποιὰ κορφὴν ἐρημική;
Δὲ θὰ σὲ μάθω νὰ μιλᾶς καὶ τ’ ἄδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πὼς θὰ ’χεις τὴν καρδιὰ τόσο καλή, τόσο γλυκή,
ποὺ μὲς στὰ βρόχια τῆς ὀργῆς ταχιὰ θενὰ σπαράξεις.
Σὺ θὰ ’χεις μάτια γαλανά, θὰ ’χεις κορμάκι τρυφερό,
θὰ σὲ φυλάω ἀπὸ ματιὰ κακὴ κι ἀπὸ κακὸν καιρό,
ἀπὸ τὸ πρῶτο ξάφνισμα τῆς ξυπνημένης νιότης.
Δὲν εἶσαι σὺ γιὰ μάχητες, δὲν εἶσαι σὺ γιὰ τὸ σταυρό.
Ἐσὺ νοικοκερόπουλο, ὄχι σκλάβος ἢ προδότης.
Τὴ νύχτα θὰ σηκώνομαι κι ἀγάλια θὰ νυχοπατῶ
νὰ σκύβω τὴν ἀνάσα σου ν’ ἀκῶ, πουλάκι μου ζεστό,
νὰ σοῦ τοιμάζω στὴ φωτιὰ γάλα καὶ χαμομήλι
κι ὓστερ’ ἀπ’ τὸ παράθυρο μὲ καρδιοχτύπι θὰ κοιτῶ
ποὺ θὰ παγαίνεις στὸ σκολειὸ μὲ πλάκα καὶ κοντύλι…
Κι ἂν κάποτε τὰ φρένα σου τὸ Δίκιο, φῶς τῆς ἀστραπῆς,
κι ἡ Ἀλήθεια σοῦ χτυπήσουνε, παιδάκι μου, νὰ μὴν τὰ πεῖς.
Θεριὰ οἱ ἀνθρῶποι, δὲ μποροῦν τὸ φῶς νὰ τὸ σηκώσουν.
Δὲν εἶναι ἀλήθεια πιὸ χρυσὴ σὰν τὴν ἀλήθεια τῆς σιωπῆς.
Χίλιες φορὲς νὰ γεννηθεῖς, τόσες θὰ σὲ σταυρώσουν.
Ὤχου, μοῦ μπήγεις στὴν καρδιὰ χίλια μαχαίρια καὶ σπαθιά.
Στὴ γλώσσα μου ξεραίνεται τὸ σάλιο, σὰν πικρὴ ἀψιθιά!
–Ώ! πῶς βελάζεις ἥσυχα, κοπάδι ἐσὺ βουνίσο…–
Βοηθᾶτε, οὐράνιες δύναμες, κι ἀνοῖχτε μου τὴν πιὸ βαθιὰ
τὴν ἄβυσσο, μακριὰ ἀπ’ τοὺς λύκους νὰ κρυφογεννήσω!
Το κείμενο αντλήθηκε από το ΕΚΕΒΙ λήμμα Κ.Βάρναλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου